We waren met een groepje. We gingen kijken naar 9 and 1⁄2 Weeks, omdat er veel seks in voorkwam. Ik heb die film sindsdien niet terug gezien. Ik herinner mij enkel Mickey Rourke die eieren bakte op de lange, platte buik van Kim Basinger. In Basic Instinct was ook veel seks te zien, met Sharon Stone, maar ik herinner mij enkel de brutale wip met de saaie psychologe. Bij mij thuis stonden boeken in de kast: Gangreen, Turks Fruit, Ik, Jan Cremer … Ik heb Gangreen ondertussen gelezen. De inhoud is patriarchaal, machistisch, racistisch; maar het is heerlijk goed geschreven. Ja, die vrijgevochten jaren zestig, het wordt steeds meer een mysterie. Waar bevrijd je je van met zo’n boek? Het is vooral door de inhoud dat het boek aansloeg: veel seks, ‘vrije’ seks. En dan valt het toch op dat de auteur van zowel de woorden als de daden geen adonis was. (Ik heb hem ooit eens in gesprek gezien met professor Vermeersch in de Vooruit.) Bij Ik, Jan Cremer is het helemaal de foto van de auteur die opvalt: wel een adonis, in een jeansbroek. Enkele jaren geleden kocht ik een echte; eentje zonder stretch. De verkoper waarschuwde mij nog: pas op dat je hem niet te klein neemt, want dit is een echte! Ik begreep niet wat hij bedoelde. Hij had mij een jaar eerder een jeans met die maat afgeraden. Wat was er nu zo anders aan ‘echte’ jeans? Ik kwam het snel te weten. Hij is bijna niet te dragen. De stof is hard en weerbarstig. Je huid, je ballen, je lijf worden kapot geschuurd, tenzij je niet beweegt, of je hem ten minste één maat te groot koopt. Ik kijk nog eens naar dat stoute, tegendraadse, subversieve geschrift van Jan Cremer. Het speelt begin de jaren zestig. Zijn broek plakt aan zijn gat. Daar liep hij de hele tijd in rond. Ongemeen ongemakkelijk moet dat geweest zijn. De betekenis van de jeansbroek is bevrijding. Je bent los en ontspannen wanneer je er één draagt, stijf en formeel wanneer je het meest voor de hand liggende alternatief, een pak, aan hebt. Al ooit eens de broek van een pak aan je kont geplakt? Dat voelt aangenaam. Dat is niet ruw en weerbarstig, integendeel, je kan er mee bewegen. De vrouwelijke collega’s van mijn vader, in de jaren zeventig en tachtig, moesten horizontaal op bed gaan liggen, om zich centimer per centimeter in hun jeans te wringen. Als ze hem aanmaal aan hadden, dan konden ze enkel rechtdoor stappen. Alle andere bewegingen werden amper of helemaal niet toegelaten door het anti-burgerlijke kledingstuk. We kwamen met ons groepje uit de cinema. Sofie vertelde mij jaren later dat ik toen gezegd heb: ‘9 and 1⁄2 Weeks is de enige manier waarop je een relatie kunt hebben.’ Zij dacht toen: wat een onzin. En ik had toen nog niet door dat de seksuele bevrijding enkel die mensen geholpen heeft die op dat vlak geen hulp nodig hadden.