We staan te gapen aan de
koffieautomaat, de kassa zonder cash, de crèche, het fornuis, de rimpels in de lakens.
De vogels prikken ’s morgens gaatjes in ons humeur.
Tussen waarde en waanzin ploegen we ons leven.
We zijn verdeeld door gestorvenen en malle goden die in ons woeden.
Maar Hij
knipoogt, naar
jou en mij
in de teneur van de wolken die één voor één voor de zon schuiven.
Ik ben zijn oogappel, hij is mijn appèl: ‘Laat je liefde
niet ranzig worden, smeer haar, deel haar met het brood,
laat het licht schijnen door de gaatjes in je humeur. Geloof
dat je liefgehad wordt. Je bent het waard.