Een van de dingen die ik mij herinner van de lagere school is mijn vader die mij kwam afhalen. Ik liep. Gino riep mij toe: ‘Je vader is er!’ Ik bleef lopen. Ik weet niet meer wat we speelden. Mohammed gaf mij een duw in de rug: ‘Je mag naar huis!’ Ik keek naar de uitgang en zag dat mijn vader praatte met de leraar die toezicht hield. Ik bleef lopen. Op school ben je iemand anders dan thuis, maar nu was ik niet langer op school en nog niet thuis. Die schemerzone van het uitstel fascineerde mij. De leraar maakte ondertussen aanstalten naar mij toe te komen. Zijn mond articuleerde mijn naam.
Ik had terstond opnieuw eigenschappen.
Ik was een jongen en geen meisje. Ik was blank. Ik had bruine ogen en geen blauwe. Ik was verlegen en niet sociaal. Ik was slecht in wiskunde, sport en grammatica. Ik had een vader, een moeder en grootouders. Ik woonde in een huis met een badkamer, een frigo, een kleuren-tv, een VHS-videorecorder, een keuken met een vaatwas en een micro-oven, een bijkeuken met een kast vol Snickers, Raider, Mars, Milky Way, een kleerkast met t-shirts en jeans. Ik had een boekentas met een schoolagenda, schoolboeken, uitgelopen inktvullingen en superhelden-comics. Ik had een rapport met middelmatige punten en inktvlekken. Ik had platvoeten en allergieën. Ik tekende graag. Ik was niet gedoopt. Ik ging naar een staatsschool. Ik had iemand anders kunnen zijn. Ik had een meisje kunnen zijn met een Angolese vader, bruine ogen, die goed was in wiskunde, sport, grammatica, die haar grootouders nooit had gekend, die haar vader nooit had gekend, die nooit inkvlekken maakte, die geen affiniteit had met superhelden, die niet kon tekenen, die gedoopt was, die naar een katholieke school ging. Ik had een vader kunnen hebben die hard en ongevoelig was. Ik had een moeder kunnen hebben waar ik minder op leek. Ik had een zus kunnen hebben in plaats van een broer. Ik had kunnen sterven of gewond geraken in het ongeluk dat mijn vader had met de Opel Ascona waarvan ik mij het kleur niet meer herinner.