Heb ik dit al verteld? Hoe ik flauw viel tijdens de les NC Zedenleer van mevrouw De Mulder. Ik was dertien. Een andere leerling (of de lerares, dat weet ik niet meer) was een verhaaltje aan het voorlezen. Het ging over een meisje van onze leeftijd, ze zat in de klas. Van de lerares mocht ze naar het toilet. Onderweg kwam ze de directeur tegen. Hij sprak haar aan. Zijn woorden echoden buiten haar. Hij was een man, een vreemde, ‘das ganz Andere’. Toen was ze weer onderweg, naar het toilet, het toilet kwam in zicht. De bedoeling van de tekst werd eerder geïnsinueerd, glipte ongemerkt binnen; - dit: sappige aardse polsslag, binnenste vouwen van vlees, rood vlees, donkerrode ondergrondse bagger, - waarin zich kortstondige luchtbelletjes van bewustzijn voordoen, - en in die luchtbelletjes doen zich gedachten voor als lichtstraaltjes; en de luchtbelletjes spatten onder de druk van de donkerrode stroom. Alles werd zwart. Ik werd wakker met mijn hoofd op tafel. (Boenk! Dat moet geklonken hebben in die luisterende klas.) Toen zat ik in de gang met mevrouw De Mulder naast mij. Een andere leraar (die van aardrijkskunde) kwam uit zijn lokaal: ‘Alles goed? Kan ik helpen?’ (Meneer Bontink was het type die zo’n uitspraak meende.)
We zijn hier om ons voort te planten. Al de rest is bezigheid, aankleding, opfleuring, speculatieve metafysica.